İnanmaktan korkuyorsun, savaşmaktan korkuyorsun, yenilmekten korkuyorsun. Göründüğün ve gördüğün her şeyden korkuyorsun. Sevmekten ve sevilmekten korkuyorsun.
Ama zamanı geldi. Artık hazırsın. Nasıl fısıldardı Hayal sağ kulağına "Bu senin son savaşın. Güz bulutlarını bekle." Kaç güz geçti, kaç kış bitti; ben sayamadım küçük kız. Bitmeyecek savaşın. Yaşadıkça, nefes aldıkça bu dünya üzerinde; yürümeye, koşmaya ve savaşmaya devam edeceksin.
Ama bu kez sen kazandın küçük kız, sen kazandın. Kalktın ayağa, şafak vakti herkes uykusundayken uykundan uyanıp çıktın sokağa. Kuşları dinledin, sabahın ilk ışıklarını izledin. Ve herkes uykusundayken daha, sen uyanmayı seçtin. Uyandın küçük kız, uyandın. Tavşan deliğinden harikalar diyarına vardın. Fil dişinden kulene tırmandın. Çölleri aştın, okyanuslardan taştın. Sen, uzun zaman sonra ilk defa "sen" olabilmeyi başardın.
Hatırlar mısın, eskinden en küçük bir ezgide gözlerin dolardı. Topraktaki taştan, gökyüzündeki yıldıza kadar hissederdin her şeyi. Sayfalarca okurdun, sayfalarca yazardın. Ve hatırlar mısın, yazdığın her sayfanın sağ üst köşesine numaralar yazar, daire içine alırdın. Kendine bir dünya kurardın. Özgürlük Savaşçısı'ydın, Funda'ydın, Gülçin'din, Yeşim'din. Ama sen en çok Güneş olmayı sevdin. Adın Güneş'ti. Adın gibi parlak olsun isterdin hayatını.
Hatırlar mısın Hint masallarını okuduğun günleri, Sankristçe öğrenmek için uğraşmaya başlamıştın. Kitaplarını yaktığın o geceden önce, defterlerin vardı, sırlarını sakladığın. Öğrendiğin yeni kelimeleri, teorileri hep oralarda saklardın. Ve bir sabah, yatağında öylece uyanık haldeyken, soluğun kesilircesine sana ilham olan satırları; asla korkmadan, ölene kadar saklayacağına söz verişini; hatırlar mısın küçük kız? Güneş Dil Teorisi'ni mesela, Churchwardlar hakkında attığın ve tutturduğun bilgileri ve bunları düşünürken kendini İran müziğine kaptırdığın geceleri.
Hep demez miydin "Ben aradığımı buluyorum." diye. Ve demez miydi Rumi "Neyi arıyorsan O'sun sen." diye.
Aradığını buldun küçük kız. Yol arkadaşını, mürşidini, başını yaslayacağın omzu buldun nihayet. Aynaya baktığında, her "Ben, bana emanetim." dediğinde buldun. Yanan dalların iyileştikçe sen, "sen" oldun.
Küçük bir damlaydın sen, okyanusa karıştın. Şimdi "Ben okyanus değilim." diyebilir misin hiç?
Seninle gurur duyuyorum küçük kız. Başardığın için, yeniden inanmayı seçtiğin için, yüreğini dinlediğin ve işaretleri takip ettiğin için. O, seninle konuşuyor. O, seni dinliyor. O, daima seninle. O, daima sende ve sana kendi ruhundan üfledi, şah damarından da yakın oldu.
Yol uzun. Ama unutma, yolu seçecek olan sensin. Ben hafif ılık bir yağmur altında, sisin arasında, ormanda yürümeyi tercih ederim. Kekik kokan patikalarda yürümeyi ve ay ışığı ile yolumu aydınlatmayı dilerim.
Yol uzun küçük kız. Ama yol bizim. Seçim bizim. Birlikte, koşa koşa, şarkılar ile yürüyoruz.
Bu hafta güzel şeyler oluyor. Bu haftaya sahip çık, bu haftaya sarıl.
Seni seviyorum.
Okyanusun ötesinde görüşmek üzere.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder