Bir kaç gündür acayip tıkırında giden hayatımın önünde bir kaç tümsek buldum. Tek tek hepsini tarih sırasına göre dizdim, önüme koydum, ortak noktalarını buldum.
İksiri içmeden önceki Zeynep'in endişelerini taşıyordu bir çoğu. Cevapsız telefonlar, günlerce beklediğin şeyin saçma sapan engellere takılması, bedenimin ruhsal değişimlere verdiği tepkiler...
Kafamda aynı sinekler uçuşmaya başladı elbette. Aynı "Acaba..."lar ve aynı "Ben keriz miyim?" soruları. Ve emin olun kendimle konuşurken bu kadar kibar olmuyorum. Olamıyorum. Ama eskisi kadar da ağır cümleler kullanmıyorum. Ne olursa olsun artık her şeyin değiştiğini zihnimden asla çıkartmıyorum.
Ama asıl ortak nokta ne biliyor musunuz? Denediğim bazı şeylerin cevapları olması.
Eskiden "Başarısızım. Çünkü denemedim bile." derdim. Ama şimdi denedim ve olmadı. Bir çok insanın yaşadığı duygular gibi hayal kırıklığı yaşadım elbet. Ve şimdi diğer başarılı bir çok insan gibi yeniden deneyeceğim.
Bu sürecin bana öğrettiği en önemli şey: denemek ve yeniden denemek. Farklı adımlarla, farklı yollardan giderek. Yapılabilecek her şeyi yaptığıma inanırken, kestirme yolları ve hatta belki de manzarası daha iyi olan yolları keşfederek.
Teşekkürler hayat. Bana deneme cesaretini verdiğin için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder