Ortaokuldayken Nil FM albümünü aldığımda, evde bağıra bağıra bu şarkıyı söylüyordum. 25 yaşındaki Zeynep'i hayal ediyordum. Ve şimdi, o beklediğim yaşa geldim.
Ve en çok da, bu şarkı yeniden dilime dolandığında, sokakta ağlaya ağlaya bu şarkıyı söylediğimde fark ettim; büyüyordum. Ama sorun şu ki, pek de istediğim gibi büyüyemiyordum.
Ve tam da o gün; günlerdir yapmak istediğim, kafamda kurguladığım, kendi içimde hep savaştığım o konuşmayı yaptığımda sanki aynada kendi yüzümü gördüm. O kişiye çok kızgındım, çok kırgındım sözde ama o an aslında en başından beri kendime kızgın ve kırgın olduğumu fark ettim. "Ben senin o gördüğün kişi değilim." diye her söylediğimde, aslında ben kendimi öyle gördüğümü fark ettim. Ve ekledim ona "Ben kendimi sevmeyi bıraktım."
Kendimi sevmeyi bırakalı ne kadar zaman geçti hatırlamıyorum. Kitaplarımı yaktığım o gece mi, yoksa sevilmediğim ilişkilerde çırpındıkça mı yavaş yavaş içime kor gibi düştü, hatırlamıyorum. Belki de zaten hepsi birbirleriyle bağlantılıdır.
Bu yüzden bundan sonraki istasyonum "kendimle barışma" istasyonu olacak. Kim olduğumu, ne istediğimi yeniden hatırlamam gerekecek. Düştüğüm o kör karanlıkta Zeynep'i (adı her neyse) yeniden bulmam gerekecek.
Hayal haklıymış, güz bulutları geldiğinde bu bizim son savaşımız olacakmış. Ve ben bu kez, bu güz savaşlarını kazandım.
Artık yaktığım kitapları geri alma vakti, yeniden doyasıya yazma vakti. Yeniden sevme vakti ama önce kendimi. Kapının arkasına bir sırt çantası iliştirme ve bayrağı elime alma vakti.
Kendime sözüm olsun:
30 yaşına kadar yapacağım şeyler:
- Türkiye'den taşın.
- Yürüyerek seyahat et
- Likya Yolu'nda yürü
- Black Forest'ta yürü
- Yeni bir dil öğrenmeye başla
- Kitabını tamamla ve bas
Yeniden başlayalım yazmaya ve yaşamaya. Hazır mısın küçük kız? Yeniden başlayalım sevmeye.
Okyanusun ötesinde görüşmek üzere...
Gördün mü 25 Oldum :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder